با افزايش تقاضا در صنعت آهن و فولاد، پسماندهاي كانه آهني نيز رو به افزايش است و پسماند كانه آهني بعنوان زباله در نظر گرفته شده و تخليه آن يكي از نگراني هاي زيست محيطي محسوب مي شود. از يك سو مديريت اين نوع زباله ها هزينه بر بوده و از سوي ديگر كارخانه هاي فرآوري معدني نمي توانند به طور كامل محتويات و تركيبات آهني را استخراج كنند و مقادير قابل توجهي از تركيبات آهني باقي مانده و دورريز مي گردد، لذا مديريت دوباره اين پسماندها و توليد فرآروده هاي ثانويه با ارزش افزوده بالا از آنها بسيار حائز اهميت است. با كمك روش هاي فيزيكي و شيميايي مي توان هماتيت موجود در پسماند كانه آهني را به نانو ذرات مغناطيسي آهن تبديل كرد و يكي از فناوري هاي نو ظهور در پالايش آب استفاده از نانو جاذب ها براي فلزات سنگين سمي، آلاينده هاي آلي و پاك كردن راديو نوكليدها و زدودن رنگ هاي كاتيوني و آنيوني صنعتي از آب است. بعلاوه نانو ذرات مغناطيسي در زمينه صنعت به عنوان كاتاليز، پزشكي، بيو پزشكي مانند جداسازي مغناطيسي، رساندن دارو (داروهاي هدفمند)، و (MRI) كاربرد بسياري دارند.

از فناوري هاي نو ظهور در پالايش آب مي توان به استفاده از نانوجاذب ها براي زدودن و پاكسازي فلزات سنگين سمي، آلاينده هاي آلي مانند رنگهاي صنعتي (متيلن بلو ونترال رد) ، جداسازي ساير پاك كننده ها مانند نانو ذرات نقره كه خود خطر ابتلا به سرطان سينه را افزايش مي دهد، اشاره نمود. در ميان نانوجاذب ها كه در آب و پالايش فاضلاب استفاده مي شوند، نانو ذرات مغناطيسي آهن(Fe3O4) بسيار محبوبتر مي باشند. براي سنتز نانو ذرات (Fe3O4) بايد منابع خوبي از تركيبات آهن (FeCl3، FeCl2، FeSO4) به عنوان پيش ماده وجود داشته باشد. اين مسئله به مصرف واكنش دهنده هاي بسيار در توليد اين نانو ذرات مغناطيسي منجر مي شود. از لحاظ اقتصادي و زيست محيطي و حركت به سمت محصولات سبز با روشهاي شيمي سبز بهترين گزينه اي كه پيشنهاد مي شود بازيافت آهن موجود در پسماندها و دورريز سنگ معدن آهن و تبديل آنها به نانو ذرات مغناطيسي با ارزش افزوده بالاست.